Kolejna aktualizacja foto. Tym razem niewielka porcja (a raczej zwiastun) fotografii kolegi redakcyjnego Krzysztofa "Chrisa" Pawlika z Poznania. O niesamowitych podróżach Chrisa już chyba każdy słyszał i pewnie każdy odwiedził jego stronę w sieci www.miejsca.com - polecamy. Tym razem Chris nadesłał kilka zdjęć z Albanii. Zapraszamy.
Po dłuższej przerwie zapraszamy do galerii jak zwykle związanych z bunkrami. Tym razem jest to kilka fotografii z Francji oraz Anglii.
Pierwsza galeria dotycy przedewszystkim bunkrów Wału Atlantyckiego na odcinku Dunkierka - Calais- Cap Gris Nez.
Druga galeryjka jest wstępem do badań nad byłem lotniskiem w miejscowości Kings Cliffe zachodniej Anglii gdzie fortyfikacji i obiektów militarnych jest więcej.
Natomiast trzecia galeria przedstawia wszystkie zlokalizowane na lotnisku Polebrook obiekty bojowe i hangary. Dodatkowo znajdują się tam schrony bierne ale są w takich zaroslach że wszelkie próby fotografowania ich były by co najmniej niemożliwe.
KOMENTARZE
Rafał "makaron" Marcinkiewicz
W terminie 1-3 maja 2007 roku wybrałem się w podróż do Niemiec. Zwiedziłem Peenemunde, parę obiektów po Polskiej 
stronie (po drodze) ale nie o tym ten ,,artykuł''.
Chciałem napisać o Berlinie-gdyż nie mogłem stworzyć jednolitej galerii. Zdjęcia nic nie znaczą, trzeba opisać historię zwiedzonych przeze mnie obiektów, opisać fotografie gdyż same za siebie niedużo mówią (większość).
Zwiedzanie zacząłem od schronu ludności cywilnej. Wejście było na stacji metra (po prawo ode mnie, widać dwa fajne małe bunkry wartownicze)...
15 września 2007 roku, wczesnojesienna aura otula swym zimnym podmuchem przybyłe osoby,
wystawiając wszystkich na próbę czasu, sił, cierpliwości... Przestępując z nogi na nogę kolejni przybysze
zastanawiają się czy warto czekać... marznąć. Postanawiają wytrwać. "Kryptonim Arbeitsamt"- skąd taka
nazwa? Kłębiące się w umysłach pytania, stopniowo krystalizują się w odpowiedziach uzyskanych podczas
rozmów, do których zostają wciągnięci przez "naziemną" obsługę "Kryptonimu". Skrywana przez ponad
60 lat lokalna tajemnica wychodzi na światło dzienne. Sprawdzenie listy obecności, weryfikacja liczby
gości - to formalności, którym wszyscy przybyli zostają poddani. Nagle konsternacja. Zarysowane na
twarzach zdziwienie, naziemny gwar i rozmowy przerywają odgłosy detonacji wydobywające się spod
ziemi. Towarzyszący im ryk samolotów wiele wyjaśnia - to nalot. A więc jednak
|
W końcu sierpnia okolice FF OWB czeka, jak co roku kataklizm, czyli najazd hord niezwykle kulturalnych uczestników Festiwalu Bunkrowego. No i stało się! Po raz kolejny nadszedł czas na następny Festival Bunkrowy, będący największą, najbardziej prestiżową, niezależną (a zarazem nielegalną) bunkrową imprezą w Polsce (prawdopodobnie również w europie, a być może na świecie). Jest to impreza jedyna w swoim rodzaju. Już od ponad dwudziestu lat z całego kraju zjeżdżają się ekipy ludzi dla których bunkry są życiową pasją i miłością. Jak zawsze posiedzimy, pogadamy, rozpalimy ogniska, pośpiewamy (nazwijmy to śpiewem), pobawimy się przy napojach pomocniczych, powspominamy jak to bywało ‘za starych dobrych czasów". Jak co roku na jednej imprezie wspólnie bawić się będą zarówno starzy bunkrowi "wyjadacze" jak i ci, którzy przyjeżdżają na doły zaledwie od kilku lat.
 Wilgoć i stęchlizna podobno dobrze działają na włosy, skórę i paznokcie. Jednak nie dlatego każdą wolną chwilę spędzają w bunkrach.Idą w ciemności jeden za drugim. Latarki świecą na wysokości oczu. Cisza. Słychać tylko kroki, jakoś głośniej niż na powierzchni. I oddechy towarzyszy. Tutaj też są bardziej słyszalne. Przewodnik ociera się o drut wystający ze ściany. Daje znać kolegom. Pozostali już się nie ocierają. Nagle stop. - Uwaga dół! - ostrzega przewodnik. Przechodzą bokiem. Tutaj załamanie ściany, tam schody. Patrzą przed siebie. Nagle: plum, plum, plum. Brną po kostki w wodzie. Chwilę później nad głowami przeleciał nietoperz. Kobiety nie dają po sobie poznać, że się przestraszyły. Teraz sufit schodzi w dół. Tunel się zwęża. Grupa maszeruje na czworakach. Widać światełko w tunelu. Wychodzą cali umorusani, ale z uśmiechami na twarzach. Nikt się nie zgubił?... Strzepują pajęczynę z głowy i wchodzą do kolejnego bunkra. |
Dzisiaj prezentujemy kolejną historyczną publikację traktującą w sposób jakże swobodny i lekki , a zarazem jakże esencjonalny wszystko to co mozna nazwać kolorytem bunkrowym. Poczytajcie arcik . Życzymy miłej zabawy! Wakacje w pełni (sezon ogórkowy) ludkowie porozjeżdzali sie w różne strony świata (tak, tak, nasz kraj już nam nie wystarcza) i tak od czasu do czasu pamiętają i przyślą jakieś pozdrowionka, a nawet czasem wrażenia z pobytu w jakimś zakamarku bunkrowego świata. Idąc dalej tym tropem zachecamy was do wstąpienia do miejsca, które bardzo chętnie odwiedzamy.
|